Να τους χαιρόμαστε...

Η κυβερνητική θέση έχει μετεξελιχθεί σε  πολυθρόνα μπαρόκ και η αποζημίωση σε αρπαχτή.Πως ερμηνεύεται άλλωστε ο λυσαλέος ζήλος χιλιάδων συμπατριωτών μας κάθε τόσο να κατακτήσουν αξιώματα για να γίνουν από υπουργοί έως δημοτικοί σύμβουλοι; Έφτασα τα 50 και σε κάθε πολιτική ομιλία ανελιπώς όλα αυτά τα χρόνια αναμασιέται το κλισέ της κρίσιμης καμπής της οικονομικής κατάστασης στη χώρα μας. Και εκστομίζεται με τα ίδια λόγια από όλες τις γλώσες, είτε ήταν χουντικές, βασιλικές, δεξιές, σοσιαλιστικές κά. Έχω πειστεί ότι θα αποδημήσω νωρίτερα της καμπής και δεν θα προλάβω να ζήσω και να γευτώ την μετακαμπική περίοδο για την οποία παλέψανε οι γονείς μας και εξακολουθούμε να παλεύουμε αδειαλείπτως και εμείς τόσες δεκαετίες χωρίς αποτέλεσμα. Το κόστος των πολιτών είναι πάντα ο πόνος. Σε άλλες εποχές πονούσαν τα στομάχια και μόνο, από πείνα. Σήμερα πονάνε από έλκος, λόγω έντονου στρες,  συνοδευόμενο από αρυθμίες και ημικρανίες, αυπνίες και εμφράγματα. Δεν μπορούμε να ακούμε αρλούμπες από τον κάθε τακτοποιημένο, θέλουμε λύσεις, φτάνει το παραμύθι. Εξ άλλου, σας πληρώνουμε με το παραπάνω για αυτό που απαιτούμε. Αυτό δεν είναι άσκηση πολιτικής είναι το κουτσομπολιό της ημέρας. Αυτό έκανε ο τάδε, εκείνο είπε ο άλλος κοκ. Είναι δυνατόν τα πρωτοσέλιδα να ασχολούντε με καντίνες, βίλες, σκάφη και λιμουζίνες; και εγώ πως νομίζω οτι ο βασιλιάς πήρε πόδι πριν 40 χρόνια. Μάλλον άφησε πολλούς διαδόχους!!!
Η κατάκτηση του στόχου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης απομακρύνεται όλο και περισότερο μιας και λείπει οποιαδήποτε πολιτική βούληση για τη βελτίωση της καθημερινότητας, για την επένδυση στην τεχνολογία και την παιδεία, για την  ανάπτυξη του μεγάλου μας κεφαλαίου του τουρισμού και του ήλιου. Αλλά αυτά δεν αποδίδουν στους επενδυτές και στο κράτος άμεσα κέρδη και φόρους όπως το πετρέλαιο και η αντιπαροχή. Οι πιο ανθρώπινες πόλεις και όλα τα παραπάνω δεν παρέχουν την διαφορετικότητα στην ελίτ των βορειοανατολικών προαστίων. Δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε το βαλκανιοφεουδαρχικό πρότυπο των οθωμανών δασκάλων μας. Έτσι δεν μας γαλούχησαν;  Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του...